Het resultaat is een luisterervaring over ons verleden en hoe dat tot nu doorwerkt. Een indringende ervaring van getuigenissen en persoonlijke ervaringen, bij elkaar gebracht door Hanneke. Met als orgelpunt de ontmoeting van het Nederlandse perspectief met een Indonesische verlichte dame, Irma Devita.

“De veteranen waren veelal de 90 al gepasseerd. Hun verhalen zijn aangrijpend, juist doordat ze zonder opsmuk worden gepresenteerd.” (Brabants Dagblad)

De voorstelling heeft een bijzondere vorm. Je krijgt een koptelefoon op. Je hoort Hanneke live vertellen maar ook fragmenten uit interviews, archiefstukken en af en toe een acteur. Hiervoor werd ze ondersteund door Mirke Kist en Nele Eeckhout van Slowpony, ook bekend van Audiocollectief Schik (BOB, Laura H., El Tarangu). In deze voorstelling worden de sterktes van theater en podcast aan elkaar gekoppeld. Verhalen komen anders binnen als je er alleen maar naar luistert.

Het debat over de dekolonisatie van Indonesië wordt vaak gekenmerkt door z’n felle toon. Mag een kleindochter van een Nederlandse militair nog wel haar verhaal vertellen? Toch, het spreken moet. Ongeveer drie miljoen Nederlanders zijn nazaat van een grootouder die een rol in Indonesië heeft gespeeld. Drie miljoen families met  vele verhalen die nooit zijn gedeeld. Deze voorstelling vertelt één zo een verhaal en roept daarmee op tot meer gesprek.

‍