Daar zit je dan, met zijn tweeën op de bank, anderhalve meter uit elkaar – nog voordat die anderhalve meter een begrip werd. Ik wilde op ‘m springen, zodat hij kon gaan gillen: ‘Help, bel Amnesty, ik word geplet.’ Gevolgd door: ‘Voor je het weet staat ook Greenpeace voor de deur…save the whale.’ Op dat moment wilde ik aan hem vragen: ‘Wat voel je, wat denk je?’ Maar ik durfde het niet. In plaats daarvan zei ik: ‘Pat, we gaan er doorheen komen. Maak je geen zorgen. Het komt goed.’ Dooddoeners…Drie jaar geleden nam Arjen Barel afscheid van zijn man.

“Afscheid nemen is het meest intieme wat je in een relatie kunt beleven” Winq

‍

Februari 2019, Arjens echtgenoot krijgt te horen dat hij kanker heeft en niet veel later blijkt die uitgezaaid. Na eerst nog even in de veronderstelling te zijn dat het te genezen is, vervliegt die hoop na een halfjaar. Na twee jaar ziekte kwam het onherroepelijke moment. Arjen vertelt over het leven met een ongeneeslijk zieke partner, het doorleven na de dood en het omgaan met verlies. Eerlijk, puur en kwetsbaar.

Arjen Barel vertelt in het theater over de dood van zijn man: ‘Ik zorg eerst voor een lach en dan – bam! – komt de klap’ Parool

‍

Arjen Barel (1973) is niet alleen acteur en regisseur maar ook storytelling coach en schrijver van verschillende publicaties over gebruik van storytelling als methode voor persoonlijke groei en sociale impact. Hij is de oprichter en directeur van Storytelling Centre, een organisatie die zich inzet voor de ontwikkeling van het delen van verhalen, nationaal en internationaal en zowel artistiek als sociaal maatschappelijk. Het centrum staat nationaal en internationaal bekend als trainingscentrum, festivalproducent, producent van actuele voorstellingen van jong storytelling talent en als supporter van culturele diversiteit en verbinder tussen verschillende culturele achtergronden.

In het dagelijks leven is hij altijd bezig met verhalen. Achter de schermen, als regisseur. Dan werkt hij met persoonlijke verhalen van anderen. Hij vraagt hen kwetsbaar te zijn. Zichzelf te laten zien. Met deze voorstelling vraagt hij dat aan zichzelf.

Tot de Dood... wordt in een kleine setting, met het publiek deels op het podium, om de verteller heen, gespeeld. Er is daarom maar een beperkt aantal kaartjes per opvoering beschikbaar.